aku tak pernah mintak keadaan aku macamni
aku tak pernah doa untuk jadik macamni
aku tak pernah pun angan-2 nak berubah macamni
aku sedar sape aku
aku sedar kat ane aku berdiri skang
aku tahu ape itu menghargai
tapi kenapa org tak pernah bagi ruang kat utk aku tersenyum dengan puas walupon sikit?
kenapa orang selalu nak pertikaikan ape yg kite miliki
kenapa org selalu fikir yg bukan-2
kauorang tak pernah jalani kehidupan macam yg aku lalui
kauorang tak pernah tahu betapa siksanye jiwa niy bile ade org lukakan
kauorang tak pernah lalui peritnye jiwa seorg 'budak' seawal 10tahun yg terpaksa dengar mslh
ibu kauorang sendiri
kauorang ta penah rase cane kau terpaksa hadapi hari-2 penuh kesedihan
kauorang tak pernah tahu rase apabila kau mulai simpan denda kat orang
kauorang tak pernah rase kene tipu hidup-2 depan mata
kauorang....
tolong jangan pertikaikan kehidupan org lain
itu sama je macam kau pertikaikan hukum tuhan
terkadang aku dahh penat dengan sandiwara hidup
aku penat jadi pelakonnya
aku bosan menghafal skripnya
aku bosan dgn arahan pengarah
mungkinkah ade ruang untuk aku bebas dari kehidupanku ini?
mungkinkah ade ruang suatu saat nanti utk aku tersenyum puas?
kbai
No comments:
Post a Comment